BLOED ZWEET EN BANANEN.
Eindelijk was het weer zover. De dag waar ik al bijna de hele week naar uit keek. Zaterdag 7 april 2007 was de laatste trainingswedstrijd in Kruiningen, en die dag was inmiddels aangebroken. Vandaag zou het moeten gebeuren. Na een 7e een 4e en een 3e plaats zou het nu mijn dag worden om 1e te worden. Zeker omdat ik de laatste wedstrijd had gemist vanwege het geheime, 150 km lange trainingsprogramma in het Belgische Balen.
De wekker ging om kwart voor 7 maar werd genegeerd om er pas om 11 uur uit te komen.
Topsport noemen ze dat! Na een ontbijt van bananen en pap ging ik samen met de mannen op weg naar Den Inkel. Bij het inschrijven kreeg ik nummer 1 opgespeld. Toeval of niet, ik zei dat het me vandaag ging lukken. “Ja,ja dat horen we hier wel vaker” aldus de mevrouw achter de balie. De materiaalman was inmiddels gearriveerd met de fietsen dus na nog even snel een banaantje weg gewerkt te hebben, kon het inrijden beginnen. De zon bleef helaas weg en de wind stak op maar dat mocht de pret niet drukken.
De eerste helft van de wedstrijd ging niet echt lekker. Ik kon maar slecht in mijn ritme komen en niemand wou kopwerk doen. De laatste 3 ronden waren inmiddels aangebroken. Het tempo werd flink opgeschroefd om de makke lammetjes achterin eens lekker te laten werken. Net voor de laatste ronde werden we ingehaald door een enorm Peloton bestaande uit de veteranen en de B’s. Het is ons verboden om daar tussen te gaan rijden maar als er 1 gaat volgen er meer dus met een man of 5 vlogen we er achteraan. We werden echter al snel verzocht om er achter te gaan rijden door enkele humeurige ouwe lui die waarschijnlijk jaloers waren dat we harder konden rijden. Laatste ronde, nu ging het gebeuren, goed opletten of er iemand demarreerde want dan moest je er natuurlijk gelijk achteraan. En ja hoor daar ging de eerste, ik er achter aan maar met nog anderhalve km in het vooruitzicht stopte hij al snel zijn ontsnappingspoging. Daar ging de volgende maar ook die werd snel gepakt. De laatste bocht kwam ik als 4e uit met een aardige 40 km per uur. Te vroeg sprinten is funest dus ik wachtte nog 200 meter en begon nu aan de 300 meter nar de finish. PAS OP HIJ GAAT ER LANGS, werd van alle kanten geroepen en de 3 mannen voor mij begonnen ook te sprinten. Met een 55 km per uur kwam ik moeizaam langs de 1e man en er restte mij nog maar 200 meter tot de finish. Plotseling klonk er een kreet en daarna het geluid van metaal schrapend over het asfalt. Als domino stenen klapte bijna het hele peloton op elkaar. De nummers 2 tot en met 10 waren gevallen… Het enige wat ik op dat moment dacht was SHIT, Was het mijn schuld? Zal ik omdraaien ? Zijn er gewonden? Was het mijn schuld? Inmiddels was ik als 1e gefinisht maar keerde snel om richting de valpartij. Op de grond lagen nog enkele renners met bebloede knieën. Gelukkig niks ernstigs. Met gemengde gevoelens nam ik de bloemen in ontvangst, en er werd me duidelijk gemaakt dat het toch echt niet mijn schuld was. Moe, en voldaan keerden we huiswaarts. Met de hoop dat ik nooit meer op deze manier zou winnen.
Op naar de volgende wedstrijd!
Stijn Brilman
Eindelijk was het weer zover. De dag waar ik al bijna de hele week naar uit keek. Zaterdag 7 april 2007 was de laatste trainingswedstrijd in Kruiningen, en die dag was inmiddels aangebroken. Vandaag zou het moeten gebeuren. Na een 7e een 4e en een 3e plaats zou het nu mijn dag worden om 1e te worden. Zeker omdat ik de laatste wedstrijd had gemist vanwege het geheime, 150 km lange trainingsprogramma in het Belgische Balen.
De wekker ging om kwart voor 7 maar werd genegeerd om er pas om 11 uur uit te komen.
Topsport noemen ze dat! Na een ontbijt van bananen en pap ging ik samen met de mannen op weg naar Den Inkel. Bij het inschrijven kreeg ik nummer 1 opgespeld. Toeval of niet, ik zei dat het me vandaag ging lukken. “Ja,ja dat horen we hier wel vaker” aldus de mevrouw achter de balie. De materiaalman was inmiddels gearriveerd met de fietsen dus na nog even snel een banaantje weg gewerkt te hebben, kon het inrijden beginnen. De zon bleef helaas weg en de wind stak op maar dat mocht de pret niet drukken.
De eerste helft van de wedstrijd ging niet echt lekker. Ik kon maar slecht in mijn ritme komen en niemand wou kopwerk doen. De laatste 3 ronden waren inmiddels aangebroken. Het tempo werd flink opgeschroefd om de makke lammetjes achterin eens lekker te laten werken. Net voor de laatste ronde werden we ingehaald door een enorm Peloton bestaande uit de veteranen en de B’s. Het is ons verboden om daar tussen te gaan rijden maar als er 1 gaat volgen er meer dus met een man of 5 vlogen we er achteraan. We werden echter al snel verzocht om er achter te gaan rijden door enkele humeurige ouwe lui die waarschijnlijk jaloers waren dat we harder konden rijden. Laatste ronde, nu ging het gebeuren, goed opletten of er iemand demarreerde want dan moest je er natuurlijk gelijk achteraan. En ja hoor daar ging de eerste, ik er achter aan maar met nog anderhalve km in het vooruitzicht stopte hij al snel zijn ontsnappingspoging. Daar ging de volgende maar ook die werd snel gepakt. De laatste bocht kwam ik als 4e uit met een aardige 40 km per uur. Te vroeg sprinten is funest dus ik wachtte nog 200 meter en begon nu aan de 300 meter nar de finish. PAS OP HIJ GAAT ER LANGS, werd van alle kanten geroepen en de 3 mannen voor mij begonnen ook te sprinten. Met een 55 km per uur kwam ik moeizaam langs de 1e man en er restte mij nog maar 200 meter tot de finish. Plotseling klonk er een kreet en daarna het geluid van metaal schrapend over het asfalt. Als domino stenen klapte bijna het hele peloton op elkaar. De nummers 2 tot en met 10 waren gevallen… Het enige wat ik op dat moment dacht was SHIT, Was het mijn schuld? Zal ik omdraaien ? Zijn er gewonden? Was het mijn schuld? Inmiddels was ik als 1e gefinisht maar keerde snel om richting de valpartij. Op de grond lagen nog enkele renners met bebloede knieën. Gelukkig niks ernstigs. Met gemengde gevoelens nam ik de bloemen in ontvangst, en er werd me duidelijk gemaakt dat het toch echt niet mijn schuld was. Moe, en voldaan keerden we huiswaarts. Met de hoop dat ik nooit meer op deze manier zou winnen.
Op naar de volgende wedstrijd!
Stijn Brilman
posted by Daaf at 12:36 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home